Net voor de Pasen heb ik mijn historische roman 'Het Limoenwijf' afgerond. Met deze versie doe ik nu even een paar weken helemaal niets. Hoe ik er op terugkijk? Ik ben een tevreden mens, denk dat het een goed verhaal is, dat mij zojuist door een tweetal manuscriptlezers (die ik daarvoor heel dankbaar ben) wordt bevestigd. Over een paar weken bekijk ik hun opmerkingen, want uiteraard hebben ze die, en zal ik die er, indien nodig in verwerken. Daarnaast ga ik dan tegelijkertijd goed op de schrijf- en stijlfouten letten. Kam ik hoofdstuk voor hoofdstuk weer door, vul aan waar het moet worden aangevuld, schrap waarin iets overbodig blijkt. Het woordenboek, het Groen Boekje en Etymologisch woordenboek binnen handbereik. De historie bij een dergelijke roman is altijd een ding. Vooraf doe ik heel veel onderzoek, neem daar echt alle tijd voor. Is naar mijn mening ook het belangrijkste om je eigen te maken met de geschiedenis en je hoofdpersonen die daarin een rol gaan spelen. Het is een heerlijke bezigheid om diep door te dringen in de tijd waarover je schrijft. Bij 'Het Limoenwijf' moest ik terug naar 1748, de tijd van het Amsterdamse Pachtersoproer. Ik begin dan altijd globaal aan de buitenkant. Wie wordt mijn hoofdpersoon, vervolgens kijk ik wie er in de tijd nog meer een rol hebben gespeeld of in die tijd in die omgeving hebben geleefd. Bij 'Het Limoenwijf' speelt de bittere armoede een rol. Ook daar heb ik onderzoek naar gedaan. Veel boeken besteld bij de boekwinkel die zich in die tijd bewegen, zoals het boek 'De Polsslag van de stad', de Amsterdamse stadskroniek van Jacob Bicker Raije. Maar ook wat meer wetenschappelijke boeken zoals 'Cultuur en maatschappij van 1500-1850'. Wat gebeurde er in die tijd in Amsterdam. Hoe leefde de arme bevolking? De leefgewoonten, eetgewoonten, de kleding, de handwerkslieden en de arbeiders, de onderwereld, marginaliteit en misdaad in de Republiek, kortom de woon- en leefcultuur van een vroeg moderne stad. Soms kwam ik terecht in kelderwoningen zonder ontluchting omdat er geen ramen waren, waar gestookt werd en de rook geen kant op kon, waar gegeten werd, geleefd, geslapen en vaak in heel onhygiënische toestanden. Het Amsterdam waar de grachten stonken omdat er alles, tot aan de poepton in werd geloosd, waar het drinkwater in speciale schuiten werd aangevoerd. Waar het 's nachts aardedonker was door de weinige straatverlichting, de mensen daar vanuit de kroeg dronken in terecht kwamen en verdronken. In zo'n setting is het niet moeilijk het oproer te zien groeien en in het verhaal aandacht te besteden aan de tegenstellingen tussen arm en rijk. Ik pel als een ui de geschiedenis en kom steeds dichterbij de werkelijk geleefde mensen. Marretje Arents bijgenaamd het Limoenwijf of Mat van de Nieuwendijk, haar dochter Leentje uit wiens ogen ik het verhaal vertel, de kroniekschrijver Jacob Bicker Raije en zijn moeder, zijn neefje Johan en de Surinaamse slaaf Chiampangne, de timmerlieden van de VOC scheepswerf, de Jood, porseleinverkoper Daniël Raap, De rijke pachter Van Arssen en vele, vele anderen die in die tijd een bestaan vonden rond de Reguliersgracht, de Mandenmakersteeg, de vismarkt en de Dam. Ik denk dat het manuscript een mooi verhaal vertelt over hoe arm steedse armer werd en rijk steeds rijker. Hoe iedereen met dat gegeven vocht voor een beter bestaan en dat tenslotte uitmondde in het Pachtersoproer.
Even tijd nu voor wat anders. Ik neem er de tijd voor omdat ik streef naar kwaliteit van het verhaal, dat is immers mijn uitdaging. Over een paar weken kijk ik er weer met een leeg en opgeruimd hoofd en met een uiterst kritische blik opnieuw naar. Gebleken is dat dit het verhaal altijd ten goede komt. Vervolgens schrijf ik voor de uitgever een synopsis en zet het op meerdere geheugensticks, waarvan er altijd één de kluis in gaat. Je weet tenslotte maar nooit! Dan ligt er opnieuw een roman te wachten om te worden uitgegeven. Zoals het er nu naar uitziet zal dat het voorjaar van 2019 worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten