Half maart 2017 verschijnt het eerste deel van de trilogie 'Tussen stad en streek', getiteld 'Verloren tijd'. De delen van deze historische romans (1910-1960) spelen zich af op de nog steeds bestaande boerderij aan het Zandpad te Puttershoek, de boerderij waar ooit familie De Regt woonde. Zoon Nico de jongste van de drie broers werd later huisschilder in Maasdam. Het is daar dat ik hem zo'n vijfendertig jaar geleden ontmoette. Hem interviewde vanwege zijn historische kennis van de dorpen Maasdam en Puttershoek. Uit die ontmoeting ontstond een vriendschap die lang heeft geduurd. Nico stierf uiteindelijk op hoge leeftijd, dik in de negentig. Een jaar lang ging ik wekelijks bij hem op visite en maakte als journalist aantekeningen van zijn veel bewogen leven. In zijn jeugd op de boerderij in Puttershoek, later als schilder in Maasdam. Een schilder die nog biezen heeft getrokken op de rijtuigen en arrensleden, die in de winkels in Dordrecht de toonbanken en kasten in winkels moest marmeren, die prachtige plafonds kon beschilderen in de oude, statige huizen in Dordrecht en Puttershoek.
Nico vertelde over zijn jeugd op het boerenerf, de melkmeid, de hondenkar met daarop de melkemmers, het karnen en kaasmaken. Hoe er water werd gehaald uit de achterliggende rivier de Oude Maas om de ramen te lappen. Hij verhaalde over hoe het vlees gepekeld werd, de vlasindustrie, het inmaken van groenten. Maar ook later over zijn diensttijd, en zijn opa die huisarts was in Puttershoek en zijn ronde deed met een rijtuig, waar de zieken met een krant over de raamhor aangaven dat ze de dokter op huisbezoek wilden. Heerlijke verhalen over de paardenmarkt, de kermis en vooral het medeleven met zijn vader omdat geen van de jongens eigenlijk behoefte had om zijn opvolger te worden. Mede door zijn ziekte (Parkinson) en het moment dat zijn levensverhaal te verdrietig werd (de geboorte van een vroegtijdig gestorven kindje) maakte dat hij tegen mijn bezoeken en vragen ging opzien. Toen ik dat ontdekte, was hij opgelucht dat hij niet verder hoefde te vertellen. Hij kon het niet, maar op de momenten dat ik er niet was, schreef hij het wel op. Uiteindelijk bleven mijn bezoekjes aan hem tot aan zijn dood bestaan en had ik zijn leven op mijn netvlies. Op een dag zei hij: 'Omdat je me zo trouw hebt bezocht en we samen zoveel plezier hebben gehad, mag je de aantekeningen van mijn leven houden.' Ik ben hem daar zeer erkentelijk voor en heb hem gezegd: 'Nico, ooit doe ik wat met die aantekeningen. Dan leef je al lang niet meer. Misschien gebruik ik ze om er een roman op te baseren. het zal niet helemaal precies je leven zijn, maar de sfeer en de couleur locale zoals je me die hebt geschetst. Vind je dat goed?'
Ik kreeg zijn toestemming en zo lag die map jarenlang in de lade van mijn bureau, de persfoto die ik ooit van hem heb laten maken bovenop. Meerder keren keek ik naar zijn stralende lach en dacht: 'Jouw tijd komt nog wel, Nico, want beloofd is beloofd. In 2015 was de tijd plotseling rijp om er iets mee te doen. Ik kreeg een contract bij uitgeverij Zomer & Keuning en bood Monique Boltje het eerste deel aan met de titel 'Verloren tijd'. Toch was in mijn gedachte het verhaal nog niet af en zo ontstond het tweede deel getiteld 'Tot de maan en weer terug'. Uiteindelijk schreef ik er ook nog een derde deel, 'Elke dag is anders', achteraan. Het tweede deel verschijnt in oktober 2017, terwijl het derde deel het licht zal zien in het voorjaar van 2018.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten