Gisteren opnieuw met gemengde gevoelens gekeken naar de documentaire over Adolf Hitler, het was de laatste in een serie van vier. Nu ik met een boek bezig ben over Unity Mitford een van de zes Engelse freules Mitford, staat je verstand stil bij het kijken naar de documentaire. Wat een verschrikking en ellende. Op mijn bureau veel documentatiemateriaal over die tijd, waarin mijn hoofdpersoon een grote rol speelt. Ze houdt van hem, stalkt hem, aanbidt hem. Om toch dichtbij haar te komen, zoals ik dat altijd probeer bij mijn hoofdpersonen, moet ik veel opzij schuiven, zeker na het kijken van die filmbeelden. Misschien heb ik er daarom ook wel voor gekozen om vanuit het perspectief van Unity te schrijven. Ik zit in haar hoofd, ventileer haar gedachten en zij neemt mij mee aan de hand van de documentatie uit die periode die er over haar bekend is. Daarom probeer ik naar hem te kijken zoals zij naar hem kijkt. Het is moeilijk! Ze is tevreden met zichzelf, haat de Joden en is trots op haar zwarte blouse met insigne. Het is een van de moeilijkste boeken die ik tot nog toe heb geschreven. Wanneer ik tijdens het schrijfproces verzachtende omstandigheden probeer te bedenken voor wat ik moet gaan schrijven, dan stop ik even en denk aan al die mensen die in die periode het leven lieten. En toch is dit boek wel mijn grootste uitdaging ooit, ik zie het als mijn opdracht om mijn lezers straks een beeld van haar te geven, waarmee de oorlog van een heel andere kant wordt bekeken, vanuit haar gezichtspunt. Ik heb ook allerlei zaken gevonden waarin het 'oorlogstij' ook gewoon had kunnen keren. Rare domme toevalligheden. Het zijn bizarre werkdagen en kijk er naar uit wanneer de eerste versie op papier staat, want het blijft een moeilijk verhaal dat ik toch zo mooi mogelijk aan het papier moet toevertrouwen omdat zij toch ook een rol, zij het een bijzondere, heeft gespeeld in de geschiedenis van wat wij als de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog beschouwen.
