Het afronden van een roman geeft een goed gevoel. Voor mij geldt dat ik dan weer even om mij heen kan kijken. Een nieuw schilderij op de ezel, een schaal die ik aan het beschilderen was kan afmaken en weer wat langer viool kan spelen. Meestal beloon ik mezelf na het afronden van een roman met een nieuw muziekstuk. Heerlijk om me daar weer mee bezig te houden om dat in te studeren, ik hou namelijk wel van uitdagingen. Zo geldt dat ook voor nieuwe onderwerpen. Elk nieuw onderwerp voor een historische roman moet weer een uitdaging in zich hebben. Of het speelt in een geheel andere tijd dan het voorgaande, zodat ik me die periode weer eigen moet maken, of het onderwerp is dusdanig moeilijk dat ik op voorhand denk: wat gaan we daar van maken? Maar juist wanneer het lastig begint te worden, leg ik het niet zomaar terzijde. Het lijkt dan juist of er iets in mij wordt aangewakkerd om verder te zoeken. Ik heb nu volgens mij een prachtig onderwerp bij de kop: Ik las namelijk iets over het leven van mr. Simon van Slingelandt. Hij was een belangrijk en invloedrijk staatsman in de tijd van de Republiek. Hij stamt uit een Dordts regentengeslacht. Was achtereenvolgens vijfendertig jaar secretaris van de Raad van State, twee jaar thesaurier-generaal en negen jaar raadspensionaris. In 1725 was hem die laatste functie ontgaan vanwege zijn hervormingsgezindheid. Na zijn benoeming trachtte hij tevergeefs onder meer via het bijeenroepen van een Grote Vergadering in 1716 het vastgelopen staatsbestel te vernieuwen. Nu hoor ik de lezers van deze blog denken: wat moet je daar nu mee met zo'n onderwerp, saai!! Maar toen ik mij wat meer ging verdiepen in mans privé leven wordt het al weer duidelijk veel interessanter. De familie van Slingelandt woonde in een kapitaal huis 'Huis aan de Boschkant' aan het Korte Voorhout. Het stond waar nu het Ministerie van Financiën zich bevindt. Eigenlijk geen huis maar een paleis. Daarnaast woonde de familie afwisselend in dit huis en de hofstede Patijnenburg onder Naaldwijk. Het leven van Van Slingelandt veranderde drastisch toen zijn lieve vrouw Suzanna de Wildt in 1722 stierf. Op haar sterfbed vroeg ze aan Johanna Margaretha van Coesvelt, haar dienstbode die al zestien jaar bij haar was, of ze niet wilde weggaan, maar voor haar man wilde zorgen. Dat is nog al wat, wanneer je zoiets van iemand vraagt. Johanna ging, ondanks dat ze dit wel van plan was, niet weg. Vanaf dat moment ontwikkelt zich er iets tot schande van de omgeving. Zulke dingen doe je niet in deze kringen. Van Slingelandt vraagt zijn dienstbode Johanna ten huwelijk. Iedereen vond er wat van of je nu Bilderdijk nam of zijn vriend Goslinga iedereen keurde het huwelijksplan regelrecht af. Toch zette Van Slingelandt door en vier jaar na het overlijden van zijn eerste vrouw trouwt hij Johanna. Johanna geboren in 1684 te Goor. Ze was het vijfde kind in het gezin waarvan de vader waard was van de herberg Den Engel in Goor. Hoe is dat voor zo'n eenvoudig meisje om zich in die kringen te bewegen, eerst al als dienstmeisje in zo'n prachtig paleis, hoe voel je je wanneer er door je werkgeefster op haar sterfbed zo'n beroep op je wordt gedaan. En nog veel belangrijker hoe ontwikkelt zich in vier jaar de liefde voor je werkgever, of werd het een verstandshuwelijk. En hoe onderga je de tegenstand en de negatieve berichtgeving daarover? Kortom: mijn aandacht is vanaf nu gevestigd op Johanna. De eerste boeken over mijn onderwerp zijn bij de boekhandel besteld, de eerste gegevens op internet zijn gevonden. Mijn zin om straks, na de correctieronde van Het Limoenwijf, te gaan schrijven is hoog. Een moeilijk onderwerp, heel anders dan de armoede bij het Limoenwijf in Amsterdam. Het tegendeel eigenlijk. Ik begeef mij nu in bijna koninklijke rijkdom, al heeft Simon het prachtige 'Huis aan de Boschkant' van zijn schoonvader gehuurd, het gaat er daar thuis toch majesteitelijk aan toe. Wordt vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten