De vaderlandse geschiedenis bepaalde haar levenslot of was het andersom?

Wat heerlijk dat een paar regenachtige dagen zo geestverruimend kunnen werken. Gisterenmorgen eerst mijn werkkamer eens grondig aangepakt en opgeruimd. De computer geschoond, archief bijgewerkt en mijn ordners met documentatiemateriaal voor mijn nieuwe literair historische roman van tabbladen voorzien. Typisch dat het na zo'n opruimwoede vervolgens weer zo lekker schrijft. Misschien wel mede hierdoor maakt ook mijn hoofdpersoon Johanna andere stappen dan ik aanvankelijk voor haar bedacht had. Ze begint aardig een eigen leven te leiden op een weg die ik weliswaar vantevoren heb uitgestippeld, maar die nu door haar sterke karakter plotseling, door omstandigheden waarin ze in terecht is gekomen, een geheel andere weg is in geslagen. Spannend, om haar in hoofdstuk vier te begeleiden in het nemen van haar besluiten. De sleutel van haar lot heb ik in handen. Kwam het door de regen en de storm dat haar leven plotseling bloedrood kleurde? Of had het er alles mee te maken dat ze, nu ik haar beter heb leren kennen, steeds meer een mens van vlees en bloed is geworden? Haar belevenissen stapelen zich op, van een meisje is ze nu een jonge vrouw geworden. Haar angsten en bezorgdheid hebben een diepe uitwerking op haar persoonlijkheid. Ik moet als schrijver nu uitzoeken hoe onzelfzuchtig ze is en om kan gaan met de emotionele bindingen. Haar leven is onrustig op dit moment. Weggejaagd uit de huiselijk kring, ouder geworden op de boerderij als dienstbode, waar ze opnieuw door ernstige verwikkelingen niet kan blijven. Karakterirstieke psychische factoren maken haar sterk en juist dat zal Johanna in haar latere leven nodig hebben, zo vertellen mijn aantekeningen, want ze is er nog niet. Haar levenspad dat ik al zo mooi voor haar heb uitgestippeld en vast ligt in onze vaderlandse geschiedenis, als de uiteindelijke echtgenote van de raadspensionaris, moet ik eigenlijk herschrijven voor dat ik met hoofdstuk vier begin. Maar ik besluit om het niet te doen, het leven laat zich immers niet dwingen. Straks zal ze opnieuw haar koffer pakken en in haar leven verder reizen met de man, een kunstschilder, die haar later vele malen op het doek zal vastleggen. Alles heeft een reden, de schilderijen zullen haar langzaamaan naar haar doel en plaats brengen: 's- Gravenhage het Huis aan de Boschkant, dienstbode bij Raadspensionaris van Slingelandt. Haar reis door de tijd is nog niet ten einde.