Met het schrijven van de trilogie 'De Badhoeve' diep ik een prachtig stukje Hollandse historie op: het leegpompen van het Haarlemmermeer en het pionierswerk van mr. J.P. Amersfoordt die er de boerderij De Badhoeve bouwt, een prachtig landhuis naar Engelse stijl. In het eerste deel dat nu af is zitten er in de werkelijke geschiedenis wat 'gaten', met een net woord 'lacunes', die ik als auteur zelf kan/mag invullen,een roman is tenslotte fictie. Zoals ik al eerder schreef is mijn hoofdpersoon de componiste/pianiste Hermina Amersfoordt-Dijk in Parijs. Er staat dus voor dat gedeelte dat ik ga schrijven nergens iets vermeld in de werkelijke historie. Wat deed ze daar? Wanneer ik achter mijn toetsenbord ga zitten, weet ik het eigenlijk ook niet. Maar wat er dan gebeurt, is het leuke van schrijven en laat zich veelal omschrijven als inspiratie. Ik kruip in de huid of liever gezegd in het hoofd van mijn hoofdpersoon. De fantasie stroomt en bijna als vanzelf gaat het verhaal verder. Ik volg haar met belangstelling, mijn vingers leggen het vast via mijn toetsenbord. Haar compositie is af en nagekeken door Antoine Elwart, haar leermeester. Ze tekent als pianiste een contract om in Parijs op te treden op een festival, voordat ze teruggaat naar Amsterdam. Dan is daar echter Théodore Maillard, die haar op een vreemde manier aan haar handtekening onder het contract herinnert. Ze kan vanaf dat moment zichzelf niet meer zijn. Onder druk stapt ze in het rijtuig en gaat op onderzoek uit. Wie is die Maillard in werkelijkheid en wat bezielt hem? Tijdens haar onderzoek stuit ze op iets akeligs dat het daglicht niet kan verdragen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten