Hoewel ik pas na de zomervakantie een begin maak met het derde deel van de trilogie De Badhoeve heb ik tijdens deze zomerse dagen de tijd genomen om mij weer eens te verdiepen in '1001 vrouwen uit de Nederlandse geschiedenis'. Gewoon omdat het heel leuk is om over al die vrouwelijke levens te lezen, maar toch ook weer op zoek naar een nieuw onderwerp. De Badhoeve zit compleet in mijn hoofd, zodra ik daar aan ga schrijven zal het verhaal zich daar wel ontrollen. Het is echter een fijn gevoel om dan toch al een zekerheidje te hebben dat ook daarna het schrijversleven doorgaat. Opnieuw vond ik een prachtig onderwerp in de toneelspeelster Suzanna Nanette Sablairolles (1829-1867). Geboren in Middelburg en opgegroeid in Den Haag speelde zij bij gezelschappen in Amsterdam en Rotterdam. Ze speelde veel rollen met haar getrouwde toneelpartner Pierre August Morin. Maar het partnerschap ging ondanks zijn huwelijk met Martha le Duc voort in het privéleven van beiden. Uit deze relatie werden vier kinderen geboren waarvan er twee de volwassen leeftijd bereikten. Door de jaren heen verwierf Sablairolles steeds meer roem met haar spel. Volgens de kranten 'het sieraad van het toneelgezelschap' en de lieveling van het publiek. In 1866 kwam de wens van veel Amsterdammers uit en werd zij aangenomen bij de Amsterdamse Schouwburg. Na slechts enkele maanden daar gewerkt te hebben, kwam er een abrupt einde aan de toneelcarrière van Suze Dablairolles. Op 13 januari 1867, haar 38ste verjaardag notabene, overleed zij in het kraambed. Haar dochtertje werd levenloos geboren. Sablairolles had vier dagen ervoor nog hoogzwanger opgetreden als Marion Delormne in 'De Markiezin de Senneterre' van Mélesville-Duveyrier. Hoewel ze onder grote belangstelling werd begraven, spreken de kranten nergens over het bijzijn van haar kinderen en minnaar Pierre August Morin. Waarschijnlijk is het kindje samen met haar begraven, want ook daar zeggen de kranten niets over. Kort na haar overlijden wordt er een grafmonument geplaatst op de Oosterbegraafplaats. De symboliek van een gebroken zuil en de geknakte roos in het voetstuk moet het zo plotseling afgebroken leven symboliseren. Het graf is nu een rijksmonument. op de begraafplaats Nieuw Ooster. Tijdens de onthulling sprak dichter Hofdijk de aan zekerheid grenzende wens uit dat de naam Sablairolles tot bij het verre nageslacht zou leven, als het monument reeds verweerd en met mos begroeid zal zijn. Het is een uitdaging om dit boek te gaan schrijven, de synopsis is er al, ik ga mijn best doen mijn lezers iets van haar bijzondere leven mee te geven! Haar status verdient het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten