Mooie recensie roman Maannachten

Marja Visscher schrijft hier een geromantiseerde biografie van Joséphine Fesser als muze, maecenas en moederlijke geliefde van de schilder Johan Jongkind. Dat is de notendop van de historische roman Maannachten. Jongkind was als geen ander in staat om in zijn schilderijen het maanlicht te vangen. De maan staat symbool voor de moedergodin en de vrouwelijke kracht. Joséphine beschermde en koesterde Jongkind met haar liefdevolle, moederlijke zorg. De maan, als onbewuste, weerspiegelt het zonlicht, het bewustzijn. Zoals Joséphine het werk van Jongkind voor het voetlicht van het grote publiek bracht. De maan, als symbool, weerspiegelt de stemmingswisselingen van Jongkind als afnemende en wassende maan. Joséphine behoedde Jongkind in zijn duistere perioden, hun afnemende maan, voor de buitenwereld en stimuleerde plus vertroetelde hem in zijn productieve periode. Hun wassende maan.
Al met al een prachtige en adembenemende liefdesgeschiedenis op de wijze waarop Marja Visscher deze beschreven heeft aan de hand van haar feitenonderzoek. Ik houd van verhalen waarin het vrouwelijke aspect bekrachtigd wordt. Om me heen zie ik dat vrouwen niet meer weten waar hun kwaliteiten liggen. Ook zelf vind ik het moeilijk mijn kwaliteiten te vinden, hoogstwaarschijnlijk omdat de stille kracht van de ‘maan’ niet echt gerespecteerd, erkend of gezien wordt. Vrouwelijke rolmodellen liggen bloot in het onaanschouwelijke. Juist daar in het verborgene ligt onze kracht als vrouw en verdient het zonlicht of de schijnwerpers op het podium met veel applaus. Dankzij vrouwen als Joséphine ervaren we de schoonheid van het heilig huwelijk tussen zon en maan, tussen de dans van man en vrouw, het rollenspel van yin en jang, het spel van licht en schaduw en eenmaal per maand een volle maannacht. En dankzij Marja Visscher’s schrijfkunst schilderachtige Maannachten. Door: Marchiena uit Scheveningen.