Een creatief weekje

De tijd tikt en ik kan zeggen dat ik een creatief weekje achter de rug heb. Zojuist hoofdstuk 4 van de historische roman 'Op de adem van de tijd' afgerond. Voor de vier dagen dat mijn hoofdpersoon in dit Nederlandse kostuumdrama leeft, heb ik vier keer vier hoofdstukken in gedachten, waarmee ik alle geheimzinnigheid rond haar korte leven moet zien op te lossen. Het blijft een uitdaging, maar dit gaat mij lukken weet ik nu. Dat wat de toneelarchieven en krantenarchieven niet prijsgeven, heb ik nu door logische conclusies, en de daaruit voortkomende gevolgtrekkingen, ontdekt. Steeds meer wordt er duidelijk. Uit de diepe krochten van mijn computer zojuist nog zelfs de grafrede tevoorschijn gehaald. Een rede die men uitsprak toen het grafmonument werd onthuld, dat men ter ere van haar vroege dood op de Oosterbegraafplaats in Amsterdam liet plaatsen. Symbool voor een geknakt jong leven.
Een klein citaat uit de rede: 

En met een heilige bazuin, 
de glorie klinken doet van meer dan aardse gaven, 
niet vatbaar voor vergaan in puin. 
Zo zwijmt  de macht des doods vóór 't echte kunstenaarsstreven. 
't Genie sterft niet in eeuwigheid; 
En Sablairolles heeft zich dus onsterflijk leven 
In 't stralend pantheon van Neerlands kunst bereid.  

Voor mijn hoofdpersoon de toneelspeelster Suzanne Nannette Sablairolles geldt eigenlijk de simpele redenering van Vondel 'Het leven is een speeltoneel, 'n ieder speelt zijn rol en krijgt zijn deel.'
Ik heb geen haast, terwijl de tijd doortikt wissel ik het schrijven af met een correctieronde voor de delen twee en drie van de trilogie De Badhoeve. Terwijl denk ik er over na hoe zij haar korte leven heeft ingevuld en hoe zij zich van die ongelooflijke dubbelrol op en naast het toneel heeft gekweten. Ze zit in mijn hoofd en dicht onder mijn vel. In elk van de vier hoofdstukken een van de laatste dagen van haar leven. De eerste dag op de adem van de tijd is gepasseerd in de vier hoofdstukken die ik schreef. Haar tweede dag wacht op mij...

Nog een klein citaat om te genieten van de schoonheid van de taal en om te zien waar de titel 'Op de adem van de tijd' voor deze roman vandaan komt:

Om Sabalirolles schone naam
Is ook haar kunstwerk zelf met haar naar 't graf gedragen,
In hare adem weggevloeid;
Staat eens dit denkgesteent wellicht in verre dagen
Vergrauwd, verweerd, met mos begroeid
Toch zal het nageslacht in 't denkmaal onzer hulde
't Getuignis van de eerbied zien,
Waarmee haar groots talent de tijdgenoot vervulde
Die haar laurierde bovendien,
Zij eens de laatste stem die van haar kunst mag spreken
Verwaaid op de adem van de tijd.
Wij bonden de echo hier in dit herinneringsteken
Vergankelijkheid en graf ten spijt.

En de heldere zon wierp haar gloeiende stralen op het eenvoudige grafmonument, dat op het eenzame kerkhof de rustplaats aanwijst van een van Nederlands begaafdste dramatische kunstenaressen.