Het is nu zondag, de dag na alle drukte van gisteren in Vlissingen en de presentatie van de roman De Wolkenkijker. Nog steeds slaat de regen de ruiten en lijkt nu echt de herfst zijn intrede te hebben gedaan. Deze zondag wordt even een inhaalslag van wat ik gisteren heb laten liggen. Allereerst de kranten en de boekenbijlages met, jawel de openhaard aan om het kille weer buiten te sluiten. In alle rust de recensie lezen van alle boeken die er weer zijn verschenen. Vanmiddag nog wat tijdschriften doornemen en de post die met regelmaat alweer boeken aflevert gekocht bij antiquariaten voor mijn volgende onderwerp, dat zich in de Nederlandse toneelwereld van rond 1850 zal afspelen. Het vakje van mijn boekenkast is al ruim gevuld met de nodige literatuur op dat gebied. Gek genoeg geeft dat rust. Het feit dat ik al zoveel voor mijn nieuwe onderwerp heb. Ik lees er uiteraard nog niet in, kijk alleen of het geschikt is als naslagwerk voor de nieuwe roman. Het huidige werk wacht, ik ben namelijk nog steeds bezig met het derde deel van de trilogie 'De Badhoeve' getiteld 'Een schone getuigenis'. In het jaar 1865 trekt de rampspoed over De Badhoeve.
Malaria, veepest, tyfus en cholera, teisteren het platteland en zeker de
vochtige, lagergelegen Haarlemmermeerpolder. Jacob en Hermina doen alles om de
ziekten te bestrijden. De manege wordt ingericht als noodhospitaal. Dag en
nacht zijn beiden bezig om levens te redden. Kleding en beddengoed worden
verbrand en secreten over de sloot worden afgebroken om besmetting te stoppen.
Als burgemeester laat Jacob met speciale verordening tijdens de veepest hele
kuddes slachten. Dat valt slecht bij de boeren. Zij graven stiekem geslacht vee
op en verkopen besmet vlees aan slagers in Amsterdam. Hermina geeft
liefdadigheidsconcerten en probeert de nabestaanden een hart onder de riem te
steken. Het sterftecijfer ook op De Badhoeve stijgt en de druk op hen wordt groter.
Gaan ze het samen redden?
Ik heb gelukkig veel historisch documentatiemateriaal en mezelf goed ingelezen. Maar de glamour van dit bijzondere stel mensen, dat hun sporen in de Nederlandse geschiedenis heeft verdiend, de componiste Hermina Dijk en de jurist, latere landgoedeigenaar Jacob Amersfoordt is ver te zoeken. Ik troost me met het weer, de regen tegen de ruiten en de zware wind, dit is de sfeer waarin dit deel van de trilogie gedijt. Zo moet het er in die trieste Haarlemmermeerpolder hebben uitgezien. Vanuit mijn werkkamer kijk ik de polder in naar de paar hectaren aardappelen, waar in de voren zich nu langzaamaan plasjes water beginnen af te tekenen.
Nou, hier kijk ik weer naar uit. Ben verzot op historie. Komt misschien ook omdat geschiedenis vroeger een van mijn lievelingsvakken was. Maar duurt lang zeker voor de boeken verschijnen? Enfin, ik heb geduld.
BeantwoordenVerwijderenWeer een heerlijke blog om te lezen.
Dag Tineke,
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor je reactie! Ooit toen een van mijn eerste boeken werd uitgeven door Zomer & Keuning, had ik er twee vooruit geschreven. Ik heb altijd in de journalistiek gezeten en had geen zin meer in een werkelijk deadline. Door er twee voor uit te schrijven gun ik mezelf wat meer ruimte. Voormezelf heb ik wel een deadline, maar niet de uitgeverij, snap je. Er liggen nu al wat historische romans bij hen op de plank die de komende jaren worden uitgegeven. Ik wil er niet meer dan twee per jaar schrijven, zodat ik goed en gedegen historisch onderzoek kan doen. Bij Z&K ligt nog 'Het huis aan de Boschkant', 'Het limoenwijf' en twee delen van de trilogie De Badhoeve. In het voorjaar wordt het eerste deel uitgegeven, in het najaar het tweede deel. Maar het kan ook zijn dat het eerste deel in het najaar verschijnt en het Limoenwijf in het voorjaar. Ik denk het eerste, want ik heb het het voorlopige omslag van het eerste deel van de trilogie al binnen. Na de Badhoeve ga ik me zoals je las in de toneelwereld. Ook wel weer een uitdaging want ik heb al wel mijn hoofdrolspeelster uitgezocht in het boek 'Duizend en één vrouwen' maar het verhaal zelf ga ik later over nadenken, wanneer ik al het historisch materiaal heb doorgenomen, de krantenarchieven heb bestudeerd en het verhaal zich in mijn hoofd heeft vastgezet. Haha dan schrijft het waarschijnlijk wel weer als een trein. Het blijft elke keer weer een geweldige uitdaging.