Veel lezers stellen het op prijs om mee te lezen tijdens het schrijfproces. Mede daarom is deze blog opgezet. Nu ik het derde deel van de trilogie De Badhoeve, getiteld 'Een schone getuigenis', aan het schrijven ben, passeer ik de jaren 1865 en 1866. Onmiskenbaar rampjaren voor mens en dier, want na de veepest kreeg de Haarlemmermeerpolder, dan zo'n 10.000 inwoners, ook te maken met een cholera-epidemie. Aan de Ringdijk, waar de meeste arbeiders woonden, vaak onder erbarmelijke omstandigheden, woedde de ziekte het hevigst. Als maatregel liet het gemeentebestuur onder aanvoering van een van mijn hoofdpersonen, burgemeester Jacob Amersfoordt, schuiten schoon drinkwater uit de Vecht en uit de duinen aanvoeren, dat tegen een kleine vergoeding aan ingezetenen werd verstrekt. Amersfoordt liet op zijn landgoed De Badhoeve het manege gebouw, tot dan toe vaak gebruikt als concertzaal voor zijn muzikaal begaafde echtgenote Hermina, ombouwen tot cholerahospitaal. Hoe Jacob en Hermina te werk gingen om de epidemie tot stilstand te brengen, krijgt gestalte in de hoofdstukken waar ik nu mee bezig ben. Zij krijgen hulp uit onverwachte hoek, maar krijgen ook te maken met tegenwerking uit onbenul en het ontduiken van voorschriften door de bevolking. Het maakt het er allemaal niet beter op. Wanneer er dan ook nog gevallen van tyfus voorkomen, sluipt de dood naderbij. Bijna dag en nacht is het echtpaar op het landgoed en in de wijde omtrek aan het werk, soms bijna de hoop opgevend dat er ooit toch ook nog mooie tijden op De Badhoeve zullen aanbreken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten